Οι ’Ελληνες…δέχονται όλους τους αδικημένους ξένους και όλους τους εξορισμένους από την πατρίδα των δι’ αιτίαν της Ελευθερίας». Ρήσεις του Ρήγα Βελεστινλή

επιμέλεια σελίδας: Πάνος Αϊβαλής, δημοσιογράφος, επι-κοινωνία // email: panosaivalis@gmail.gr

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ξενοφοβία
// το αίσθημα φόβου ή και αποστροφής προς τους ξένους: η - προκαλεί ρατσιστική συμπεριφορά. - ξενόφοβος, ξενοφοβικός Ελλ. λεξικό Γ. Μπαμπινιώτη

Ξενοφοβία (από το "ξένος" + "φόβος") είναι όταν ένας άνθρωπος είναι επιφυλακτικός ή αντιπαθεί κάτι ή κάποιον που δεν είναι δικό του, δηλ. δεν ανήκουν στην ίδια εθνικότητα, θρησκεία κ.α. Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

κιτρινισμένες λιθο-γραφίες... για τον άνθρωπο και τις αξίες που χάθηκαν στην εποχή μας...

~

..................................."Η συμφιλίωση των πολιτισμών περνά μέσα από την οικουμενικότητα της Παιδείας"

Μετάφραση - Translate

Ειδήσεις

Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

Γιατί oι Πλούσιες Χώρες Πρέπει να Ανοίξουν τα Σύνορα τους σε Όλους τους Μετανάστες


Αφήστε τους να Έλθουν!


Γράφει ο Phillipe Legrain

Οι περιορισμοί στη μετανάστευση και γενικά στις μετακινήσεις των λαών είναι κάτι που προβληματίζει τις Δυτικές χώρες. Συγκεκριμένα οι περισσότεροι από εμάς είμαστε «προγραμματισμένοι» να θεωρούμε κανονικό και θεμιτό οι άνθρωποι από τις φτωχές χώρες να είναι περιορισμένοι εντός των εθνικών τους συνόρων, ακριβώς όπως οι κολίγοι το Μεσαίωνα ήταν δεμένοι με τη γη τους. Μήπως όμως θα έπρεπε να το ξανασκεφτούμε; Υπάρχει περίπτωση να ήταν καλύτερα για όλους μας αν απελευθερώνονταν οι «σύγχρονοι κολίγοι», επειδή έξω από τις δικές τους φτωχές πατρίδες θα ήταν ασύγκριτα παραγωγικότεροι;
Ακριβώς σαν τους φεουδάρχες, που βολεμένοι στην κορυφή της πυραμίδας δεν αναρωτιούνταν ποτέ αν το σύστημά τους είχε λογική, έτσι και οι λαοί των πλούσιων χωρών πιστεύουν ότι ο έλεγχος των μεταναστεύσεων τους ευνοεί και τους προστατεύει από τους φτωχούς της υπόλοιπης οικουμένης. Πράγματι ο έλεγχος της μετανάστευσης εν μέρει μας προστατεύει –αλλά με τι κόστος; Μήπως η απελευθέρωση των φτωχών λαών θα προκαλούσε τα ίδια ευνοϊκά αποτελέσματα με τη μετάβαση από τον φεουδαλισμό στον καπιταλισμό;
Το οικονομικό όφελος που θα προέκυπτε από την ελεύθερη μετανάστευση θα μπορούσε να είναι τεράστιο. Οι πλούσιες χώρες έχουν πολύ περισσότερα κεφάλαια –εξοπλισμούς, κτίρια, υποδομή κλπ.– και πολύ καλύτερη τεχνολογία από τις φτωχές κι αυτό κάνει τους εργαζόμενους των πλουσίων χωρών πολύ πιο παραγωγικούς από τους συναδέλφους τους των φτωχών χωρών. Ακριβώς για τον ίδιο λόγο, όταν οι εργάτες των φτωχών χωρών μεταναστεύουν στις πλούσιες χώρες και μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα κεφάλαια και την προηγμένη τεχνολογία τους, γίνονται πολύ πιο παραγωγικοί. Το γεγονός αυτό κάνει καλό όχι μόνο στους ίδιους αλλά και σε όλο τον κόσμο.
Το 2004, σχετική έρευνα του Νορβηγικού Πανεπιστημίου Επιστήμης και Τεχνολογίας του Τροντχάιμ, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το οικονομικό όφελος από την ελεύθερη μετανάστευση θα μπορούσε να φτάσει στο ύψος των 42 τρισεκατομμύρια ευρώ και ότι ακόμη και ένα μικρό χαλάρωμα στον έλεγχο της μετανάστευσης θα απέφερε δυσανάλογα υψηλό όφελος. Ο Τζορτζ Μπόργιας από το Χάρβαρντ, κορυφαίος αναλυτής της οικονομικής μετανάστευσης στις ΗΠΑ, έγραψε κάποτε: «Οι αρχές του ελεύθερου εμπορίου ορίζουν ότι ο κόσμος θα ήταν πολύ πλουσιότερος αν δεν υπήρχαν τα εθνικά σύνορα που εμποδίζουν την ελεύθερη μετακίνηση αγαθών και ανθρώπων. Με την απαγόρευση της μετανάστευσης πολλών ατόμων, οι Ηνωμένες Πολιτείες αναπόφευκτα συρρικνώνουν την παγκόσμια οικονομική πίτα μειώνοντας τις οικονομικές ευκαιρίες που θα προσφέρονταν σε πολλά άτομα από τις χώρες προέλευσης».
Είναι ευνόητο ότι όταν οι μετανάστες μετακινούνται σε ένα πλούσιο μέρος το κάνουν επειδή παίρνουν μεγαλύτερους μισθούς –αν για κάποιο λόγο δεν κέρδιζαν περισσότερα χρήματα θα γύριζαν στις πατρίδες τους. Είναι επίσης γενικά αλήθεια ότι και οι χώρες προέλευσης ωφελούνται γιατί σχεδόν πάντα οι πολίτες τους στέλνουν μέρος των κερδών τους στο σπίτι. Αλλά το μέγα ερώτημα για τις πλούσιες χώρες δεν είναι το αν κερδίζουν οι μετανάστες, οι φτωχές χώρες και ο κόσμος σαν σύνολο, αλλά κατά πόσο οι ίδιες ωφελούνται οικονομικά δεχόμενες περισσότερους μετανάστες –και το αν χάνουν οι δικοί τους υπήκοοι. Ο «οικονομικός» μας φόβος για τη μετανάστευση βασίζεται κυρίως σε τρεις κοινές παρεξηγήσεις:
Μύθος 1ος: Οι θέσεις εργασίας είναι περιορισμένες, έτσι κάθε δουλειά που την παίρνει ένας μετανάστης τη χάνει ένας ντόπιος.
Τα τελευταία 50 χρόνια ο πληθυσμός των ΗΠΑ έχει παρουσιάσει μια ξαφνική άνοδο. Αν ο αριθμός των θέσεων εργασίας στη οικονομία ήταν σταθερός τώρα θα υπήρχε σίγουρα μαζική ανεργία, η οποία είναι εξακριβωμένο πως δεν υπάρχει και όμως –η πίστη ότι ο αριθμός των θέσεων είναι περιορισμένος καλά κρατεί και ωθεί τους οικονομικούς αναλυτές να συμπεραίνουν πως την κάθε δουλειά που παίρνει ένας ξένος θα την έκανε κάποιος ντόπιος. Η πραγματικότητα είναι πως το κάθε άτομο παράγει εργασία για τα άλλα κι ότι όσο πιο πολλοί είμαστε τόσο περισσότερη δουλειά χρειάζεται να γίνει. Οι άνθρωποι δεν παίρνουν απλά τις δουλειές, τις δημιουργούν κιόλας. Το πρόβλημα όμως με τους μετανάστες είναι ότι ενώ οι δουλειές που παίρνουν είναι ορατές, οι δουλειές που δημιουργούν για τους άλλους είναι συνήθως αόρατες. Με την προθυμία τους να κάνουν ανειδίκευτες δουλειές με χαμηλότερους μισθούς από τους ντόπιους, οι μετανάστες καταλαμβάνουν θέσεις εργασίας που διαφορετικά δεν θα υπήρχαν: όταν οι νταντάδες παίρνουν 5 ευρώ την ώρα θα υπάρχει πολύ περισσότερη ζήτηση-θέσεις εργασίας για νταντάδες απ’ ότι αν κόστιζαν 10 ευρώ.
Και κάτι ακόμη. Οι μετανάστες ξοδεύουν τους μισθούς τους και αυξάνουν την γενική ζήτηση για αγαθά και υπηρεσίες που κι αυτή με τη σειρά της αυξάνει τη ζήτηση για εργαζόμενους, μεταξύ αυτών εξειδικευμένους, για να παράγουν τα αγαθά και τις υπηρεσίες. Οι μετανάστες δεν μας παίρνουν τις δουλειές, αντιθέτως γενικά οι μετανάστες δημιουργούν καινούριες δουλειές για το ντόπιο πληθυσμό.
Μύθος 2ος: Μετανάστες και ντόπιοι ανταγωνίζονται για τις ίδιες δουλειές.
Μόνο αν οι μετανάστες ήταν λίγο πολύ ίδιοι με μας θα μας ανταγωνίζονταν άμεσα για τις ίδιες δουλειές. Αλλά όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι π.χ. ο Μεξικάνος με τα φτωχά και λιγοστά αγγλικά του δεν μπορεί να ανταγωνιστεί στην αγορά εργασίας τον Αμερικάνο τελειόφοιτο λυκείου. Οι μετανάστες με τις διαφορετικές δεξιότητες και ικανότητες τους μας δίνουν τη δυνατότητα να καταναλώνουμε αγαθά και υπηρεσίες που πριν δεν ήταν διαθέσιμες για μας ή να καταναλώνουμε ήδη υπάρχοντα αγαθά και υπηρεσίες σε πολύ χαμηλότερες τιμές. Έτσι κάποιοι Κινέζοι μετανάστες μας γνώρισαν την «κουζίνα» τους, ενώ άλλοι έκαναν τη φροντίδα των παιδιών μας φθηνότερη και ευκολότερη.
Οι μετανάστες που με τις ειδικότητες τους συμπληρώνουν τις ειδικότητες των ντόπιων εργαζόμενων, τους κάνουν επίσης πιο παραγωγικούς. Μια αλλοδαπή νταντά όχι μόνο ανακουφίζει το βάρος μιας εργαζόμενης μητέρας αλλά της δίνει επίσης τη δυνατότητα να επιστρέψει σε μια εργασία υψηλών απαιτήσεων. Οι Φιλιππινέζες νοσοκόμες ανεβάζουν το επίπεδο της νοσηλείας στα βρετανικά και αμερικάνικα νοσοκομεία στους ασθενείς τους, αλλά και τους δίνει τη δυνατότητα να αυξήσουν τον αριθμό των ασθενών τους. Μιας και είναι ξεκάθαρο από πολλές απόψεις ότι οι μετανάστες είναι διαφορετικοί από εμάς, υπάρχουν βάσιμοι λόγοι που θα μας πείσουν ότι θα μπορούσαμε να ωφεληθούμε τα μέγιστα από τη μετανάστευση.
Μύθος 3ος: Πολλοί μετανάστες δεν έρχονται για να δουλέψουν, αλλά για να ζήσουν παρασιτικά από τη χώρα που τους φιλοξενεί.
Αν άνθρωποι από τα φτωχά μέρη μπορούσαν στις πλούσιες χώρες να πάρουν μεγαλύτερα κοινωνικά επιδόματα από τους μισθούς που παίρνουν δουλεύοντας στις χώρες τους, είναι αντιληπτό ότι αυτό θα έδινε σε μερικούς την ιδέα να μεταναστεύσουν –αλλά δεν υπάρχουν αποδείξεις γι’ αυτό.
Θα πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι η μετανάστευση είναι πολύ ακριβή και επικίνδυνη και κανείς δεν πληρώνει για να μεταναστεύσει σε μια πλούσια χώρα και να ζει με τα χαμηλά επιδόματα της πρόνοιας, όταν μπορεί να κερδίζει πολύ περισσότερα δουλεύοντας. Εν πάσει περιπτώσει τυπικά οι μετανάστες δεν δικαιούνται τα περισσότερα κοινωνικά επιδόματα των πλουσίων χωρών –και κάτι τελευταίο αλλά πολύ σημαντικό, ακόμη κι αν οι πλούσιες χώρες δέχονταν εύκολα τους φτωχούς λαούς για να δουλέψουν και υπήρχαν σημάδια ότι αυτό έλκυε μετανάστες με παρασιτικές τάσεις, είναι σίγουρο ότι οι κυβερνήσεις των κρατών αυτών θα περιόριζαν την παροχή επιδομάτων μόνο στους υπηκόους ή στους μόνιμους κατοίκους τους.
Εδώ θα αναφέρουμε μια γενίκευση που κάνει αίσθηση: τα στοιχεία δείχνουν ότι οι μετανάστες είναι νεότεροι, σε καλύτερη σωματική κατάσταση, δουλεύουν σκληρότερα και είναι τολμηρότεροι από τους ντόπιους και γιατί αυτό; Επειδή οι μετανάστες είναι μια αυτό-επιλεγόμενη ομάδα. Οι νέοι άνθρωποι που έχουν όλη τη ζωή τους μπροστά, έχουν και να κερδίσουν τα περισσότερα από τη μετανάστευση, ενώ οι γηραιότεροι και οι ασθενείς γενικά δεν μεταναστεύουν γιατί δεν είναι ικανοί να το κάνουν. Ενώ πάνω από το μισό των μεταναστών στις ΗΠΑ και σχεδόν τα 3/5 όσων έφθασαν εκεί από το 2000 και μετά είναι στα 20 και στα 30 τους, ο αριθμός αυτός πέφτει στο ¼ για τους ντόπιους. Περισσότερο από τα 4/5 των Ανατολικο-Ευρωπαίων, που ζήτησαν άδεια εργασίας στη Βρετανία από το 2004 και μετά είναι μεταξύ 18 και 43 ετών.
Ακριβώς όπως όσοι είναι πρόθυμοι να αντιμετωπίσουν το κόστος και το ρίσκο μιας δικής τους επιχείρησης είναι τολμηρότεροι και εργάζονται σκληρότερα από τους υπόλοιπους, έτσι είναι και αυτοί που τολμούν να αναζητήσουν μια καλύτερη δουλειά στο εξωτερικό. Οι σκληρά εργαζόμενοι έχουν πολύ περισσότερα να κερδίσουν από μια μετανάστευση απ’ ότι οι τεμπέληδες και τα επιχειρηματικά άτομα είναι πιο πρόθυμα να το ρισκάρουν. Συνήθως είναι πιο λειτουργικοί για κάθε δεδομένο μισθό και για κάθε δεδομένη εργασία. Γι’ αυτό και μόνο, οι μετανάστες μπορούν να κάνουν την οικονομία πιο παραγωγική –προς όφελος των εργοδοτών και των ντόπιων που καταναλώνουν τα αγαθά και τις υπηρεσίες που αυτοί παράγουν.
Ωστόσο ο κυριότερος λόγος για τον οποίο τα πλούσια κράτη πρέπει να δεχτούν μετανάστες με λίγη ή καθόλου εξειδίκευση, είναι ότι υπάρχει μια αυξανόμενη έλλειψη ντόπιων εργατών που θα κάνουν τις δουλειές που ο καθένας μπορεί να κάνει, τις βρώμικες, σκληρές και επικίνδυνες δουλειές. Κάποιος πρέπει να καθαρίσει τις τουαλέτες, να μαζέψει τα σκουπίδια και να κάνει διάφορα μαστορέματα. Όμως οι περισσότεροι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί δεν θέλουν πια να τις κάνουν. Ανάμεσα στις ειδικότητες και τις φιλοδοξίες των περισσότερων Βορειο-Αμερικάνων, Ευρωπαίων και Αυστραλών και στις διαθέσιμες δουλειές στις προηγμένες οικονομίες, υπάρχει ένα χάσμα. Οι μορφωμένοι και φιλόδοξοι εργαζόμενοι θέλουν δουλειές με υψηλή εξειδίκευση που προσφέρουν μεγαλύτερους μισθούς και ανώτερο κοινωνικό επίπεδο.
Αν δεν δεχόμαστε μετανάστες για να κάνουν τις «βρώμικες» αλλά απαραίτητες δουλειές, οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να πεισθούν με πολύ μεγαλύτερους μισθούς να κάνουν δουλειές που δεν θέλουν γιατί θα μπορούσαν να κάνουν άλλες πιο ευχάριστες και εξειδικευμένες.
Άρα ποιος θα κάνει τις κατώτερες δουλειές; Σε κάποιο βαθμό οι μηχανές μπορούν να αντικαταστήσουν τους λιγότερο εξειδικευμένους εργάτες. Μπορούμε να αγοράζουμε το αναψυκτικό μας από τον αυτόματο πωλητή. Οι κάμερες μπορούν να αντικαταστήσουν τους σεκιουριτάδες. Οι πρώτες ύλες μπορούν να ελέγχονται κι από το εξωτερικό.
Στην Ιαπωνία ,όπου ένας στους τέσσερις ανθρώπους θα είναι πάνω από 65 το 2015 αλλά έχει εξαιρετικά αυστηρούς μεταναστευτικούς νόμους και απαγορεύεται η είσοδος στις αλλοδαπές νοσοκόμες, οι εταιρείες στράφηκαν στην κατασκευή ηλεκτρονικών που θα προσέχουν –αλλά δεν θα φροντίζουν – τους ηλικιωμένους από μακριά. Μια εταιρεία έχει κατασκευάσει μια ηλεκτρική τσαγιέρα, το i-pot, που κρατάει ζεστό νερό για τσάι ή ζωμό όλη μέρα και όποτε πατηθεί ο διακόπτης της στέλνει μήνυμα σε υπολογιστή και δύο φορές την ημέρα η αναφορά χρήσης στέλνεται στο κινητό ή το email κάποιου ενδεδειγμένου συγγενή ή φίλου.
Αλλά ακόμη κι έτσι πολλές υπηρεσίες στις πλούσιες χώρες δεν γίνεται να παρέχονται από μηχανές και μόνον. Οι δρόμοι, τα ξενοδοχεία, και τα σπίτια του Λονδίνου μπορούν να καθαριστούν μόνο επιτόπου. Τα ταξί και τα λεωφορεία της Νέας Υόρκης μπορούν να τα οδηγήσουν άνθρωποι κι από εκεί αλλά κι από το Νέο Δελχί. Τα παιδιά των επιχειρηματιών μιας περιοχής μπορούν να τα φροντίσουν μόνο νταντάδες που ζουν εκεί. Στα εστιατόρια του Τορόντο μπορούν να δουλέψουν μόνο άτομα που μένουν εκεί. Είναι πολύ δύσκολο και πολύ πιο ακριβό να στέλνουν τα πιάτα τους για πλύσιμο στο εξωτερικό. Οι γέροι στη Γερμανία δεν μπορούν να βοηθηθούν στο μαγείρεμα και το καθάρισμα μέσω Ίντερνετ. Τα δομικά υλικά μπορούμε να τα εισάγουμε αλλά τα σπίτια πρέπει να χτιστούν επί τόπου.
Βέβαια οι έφηβοι και οι φοιτητές θα μπορούσαν σε κάποιο βαθμό να βοηθήσουν σε αυτές τις δουλειές, αλλά επειδή οι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι κάνουν λιγότερα παιδιά ο αριθμός των νέων στις πλούσιες χώρες μειώνεται σταθερά. Εν ολίγοις αν οι Βορειο-Αμερικάνοι, Ευρωπαίοι και Αυστραλοί συνεχίσουν να εξειδικεύονται, τότε αναγκαστικά τις κατώτερες δουλειές θα πρέπει να τις κάνουν μετανάστες.
Είναι φυσικό κάποιοι από εμάς να σκεφτούν ότι ακούγεται κάπως υποτιμητικό να φέρνουμε μετανάστες για να μας κάνουν τις βρώμικες, επικίνδυνες και κακοπληρωμένες δουλειές που εμείς ούτε θέλουμε να τις ακούσουμε. Αλλά πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Δεν είναι παράλογο και κάπως διεστραμμένο να μην επιτρέπουμε σε μετανάστες που έχουν ανάγκη να δουλέψουν και είναι πρόθυμοι να το κάνουν, ενώ η δουλειά πρέπει να γίνει και επί πλέον ωφελείται ο κόσμος και στη χώρα που εργάζονται και στην πατρίδα τους και να τους αναγκάζουμε να πεινάνε περιορισμένοι στις χώρες τους, με τη δικαιολογία ότι προστατεύουμε την αξιοπρέπειά τους;
Με το ίδιο παρανοϊκό σκεπτικό θα μπορούσε κάποιος άνετα να χρησιμοποιήσει το επιχείρημα ότι τα πλούσια κράτη θα έπρεπε να μην επιτρέπουν σε κάποιους πολίτες τους να μορφώνονται πολύ, για να αναγκάζονται να κάνουν τις υποτιμητικές και βρώμικες δουλειές…
ΤΑΞΙΤΖΗΔΕΣ - ΓΙΑΤΡΟΙ: Γιατί Είναι Κακό να Προτιμάμε Πτυχιούχους Μετανάστες;
Ενώ οι πλούσιες χώρες παραμένουν σταθερές εναντίον της εισαγωγής ανειδίκευτων εργατών, συναγωνίζονται όλο και περισσότερο στην ανακάλυψη μεταναστών με υψηλό μορφωτικό επίπεδο και κυρίως εξαιρετικά εξειδικευμένων. Αυτό είναι κάπως παράξενο. Εφόσον οι κυβερνήσεις δέχονται μόνο πτυχιούχους μετανάστες, τότε πρέπει ή οι ντόπιοι να κάνουν τις κατώτερες δουλειές ή οι κι αυτοί οι μετανάστες να κάνουν τις κατώτερες δουλειές. Έτσι σε κράτη με τέτοια μεταναστευτική πολιτική, όπως είναι οι ΗΠΑ και η Αυστραλία, αυτοί οι καινούριοι εξειδικευμένοι μετανάστες δυσκολεύονται πολύ να βρουν δουλειές ανάλογες με τη μόρφωση, την ειδικότητά και την εμπειρία τους. Επειδή όμως συνήθως οι άνθρωποι κάνουν θυσίες για τα παιδιά τους, στο Τορόντο του Καναδά π.χ οι περισσότεροι ταξιτζήδες είναι γιατροί από την Ινδία. Βέβαια ένας Ινδός γιατρός μπορεί να βγάζει περισσότερα χρήματα σαν ταξιτζής στο Τορόντο απ’ ότι σαν γιατρός στη Βομβάη και σίγουρα τα παιδιά του έχουν καλύτερες προοπτικές, όταν μεγαλώνουν στον Καναδά ή την Αυστραλία απ’ ότι στην Ινδία, αλλά δεν παύει να πληρώνει το βαρύ ψυχολογικό τίμημα του να μένει κολλημένος σε μια δουλειά κατώτερη των ικανοτήτων και των φιλοδοξιών του.
Το πιθανότερο είναι ότι αυτοί οι κυβερνητικοί νόμοι επιβλήθηκαν επίτηδες για να εξασφαλίσουν τη ψήφο των φοβικών. Πιστεύουμε ότι γενικά οι μορφωμένοι άνθρωποι προσαρμόζονται καλύτερα και δεν δημιουργούν προβλήματα όπου κι αν βρίσκονται. Έτσι οι πτυχιούχοι ξένοι ακούγονται λιγότερο απειλητικοί από τη «πλέμπα».
Βέβαια θα ήταν καλύτερο τα πλούσια κράτη του πλανήτη να δέχονταν λιγότερο εξειδικευμένους μετανάστες –αλλά έστω και υπό αυτές τις συνθήκες η πολιτική τους θα έπρεπε τουλάχιστον να είναι ξεκάθαρη ώστε αυτοί θα πήγαιναν με τα μάτια ανοιχτά. Ίσως να μετανάστευαν και πάλι για χάρη των παιδιών τους έστω κι αν γνωρίζουν ότι τα ταλέντα τους θα χαραμιστούν.
Επίσης δεν είναι λογικό να ξοδεύουν οι πλούσιες χώρες τεράστια κονδύλια για να κρατήσουν έξω από τα σύνορά τους τους ανειδίκευτους μετανάστες που θα έκαναν πρόθυμα τις «κατώτερες» δουλειές και από την άλλη να εξερευνούν τον πλανήτη για πτυχιούχους υψηλής εξειδίκευσης που θα καταντήσουν τελικά να τις κάνουν παρά τη θέλησή τους.

* Ο PHILLIPE LEGRAIN είναι ένας Βρετανός οικονομολόγος και συγγραφέας. Το κείμενο αυτό αποτελεί απόσπασμα από το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο: ImmigrantsYour Country Needs Them, Little Brow, 2007.
Μετάφραση-απόδοση: Θεοπίστη Καβακοπούλου
Το οικονομικό όφελος από την ελεύθερη μετανάστευση θα μπορούσε να φτάσει στο ύψος των 42 τρισεκατομμύρια ευρώ!
Οι μετανάστες δεν μας παίρνουν τις δουλειές, αντιθέτως γενικά οι μετανάστες δημιουργούν καινούριες δουλειές για το ντόπιο πληθυσμό. Το πρόβλημα όμως με τους μετανάστες είναι ότι, ενώ οι δουλειές που παίρνουν είναι ορατές, οι δουλειές που δημιουργούν για τους άλλους είναι συνήθως αόρατες…
Η μετανάστευση είναι πολύ ακριβή και επικίνδυνη και κανείς δεν πληρώνει για να μεταναστεύσει σε μια πλούσια χώρα και να ζει με τα χαμηλά επιδόματα της πρόνοιας, όταν μπορεί να κερδίζει πολύ περισσότερα δουλεύοντας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου