Την ώρα που γράφουμε αυτές τις γραμμές η απεργία πείνας των μεταναστών έχει μπει στην τρίτη βδομάδα. Δεν είναι η στιγμή για να επιχειρήσουμε μια συνολική αποτίμηση, δεν έχουμε εξ άλλου και όλα τα δεδομένα. Έχουμε, ωστόσο, επαρκή στοιχεία για να εκτιμήσουμε τόσο τις κινήσεις του μπλοκ εξουσίας, όσο και για να αξιολογήσουμε τα ανακλαστικά, τις αντιλήψεις και γιατί όχι τις ιδεολογίες και την πολιτική στάση των ρευμάτων της αριστεράς με αφορμή τον αγώνα των ξένων εργατών, ανδρών και γυναικών. Θεωρούμε την εκκίνηση του αγώνα ως την αποφασιστική-οριακή στιγμή με την έννοια ότι εκείνη τη στιγμή κρίθηκαν πρωτογενώς τα σχέδια καταστολής και χειραγώγησης των πρώτων και δοκιμάσθηκαν τα ταξικά και πολιτικά ανακλαστικά των άλλων. Βλέπετε ένας αγώνας που διαθέτει ηθικά και ταξικά στοιχεία, που είναι εξοπλισμένος με αγωνιστικό φρόνημα και φροντίζει για τη μεγαλύτερη δυνατή κοινωνική αναφορά και απεύθυνση έχει την ικανότητα να αναχαιτίζει την επιθετικότητα των μεν και να «εκβιάζει» την αλληλεγγύη των δε.
Την ώρα που γράφουμε αυτές τις γραμμές πυκνώνουν οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης των αγωνιζόμενων τμημάτων της κοινωνίας στην απεργία των μεταναστών, ενώ η κυβέρνηση αναζητά την όποια μερική πολιτική λύση για να αντεπεξέλθει και να διαχειρισθεί το πολιτικό συμβάν. Τίποτα δεν έχει κριθεί, το διακύβευμα εξ άλλου είναι μεγαλύτερο από τον αγώνα για τη νομιμοποίηση, για ίσα δικαιώματα Ελλήνων και ξένων εργατών. Στην πραγματικότητα κρίνεται -συμπλεκτικά μεταξύ και άλλων πολλών και «διαφορετικών» αγώνων που εξελίσσονται στο κοινωνικό αρχιπέλαγος- το δίλημμα: Αντίσταση ή υποταγή; Αλληλεγγύη ή κοινωνικός αυτοματισμός; Ενότητα των αγώνων ή όλοι εναντίον όλων. Η επίθεση του τόξου της συναίνεσης, του «μνημονιακού μπλοκ», στους απεργούς και στις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που στάθηκαν αλληλέγγυες ήταν η αναμενόμενη, όπως αναμενόμενη ήταν η στοχοποίηση του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ- ενδεχομένως να μην ήταν σε τέτοιο βαθμό αναμενόμενη η ηθικοπολιτική έκπτωση του κυρίαρχου πολιτικού λόγου, ο ρατσισμός των επιχειρημάτων, η υποκρισία και η διαστρέβλωση των γεγονότων. Το επίσημο πολιτικό σύστημα και τα ελεγχόμενα μεγάλα ΜΜΕ χρησιμοποίησαν ως πολιτικά εργαλεία εμπέδωσης της κυριαρχίας και δυσφήμησης του αγώνα το «άσυλο» και την «υποκίνηση» των μεταναστών. Σε αυτά συντάχθηκαν όχι μόνο ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. ΛΑΟΣ, Μπακογιάννη αλλά και η ΔΗΜ.ΑΡ. του Κουβέλη, οι κρατικοί διανοούμενοι, ακόμα και το ΚΚΕ τα χρησιμοποίησε για να πλήξει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Συνασπισμό.
Η σωστή τοποθέτηση του ζητήματος
Το δικαίωμα των μεταναστών στη νομιμότητα και σε μια σκληρή μεν αλλά όχι αόρατη ζωή, δεν ήρθε άκαιρα στην επιφάνεια, όπως νομίζουν ορισμένοι, λες και υπάρχει κατάσταση εισερχομένων (στο κίνημα) με σειρά προτεραιότητας που κανονίζει και τη σειρά των κοινωνικών αγώνων. Η πιο εύλογη ερμηνεία για τη χρονική στιγμή που εκδηλώθηκε το κίνημα της απεργίας πείνας των μεταναστών, είναι ότι η αντίσταση ξεσπά εκεί όπου έχει συσσωρευτεί η μεγαλύτερη καταπίεση, όπως φάνηκε και από τις πρόσφατες μαζικές εξεγέρσεις, οι οποίες δεν έγιναν από τις ευρωπαϊκές εργατικές τάξεις αλλά από αγρότες, εργάτες και ανέργους της Βόρειας Αφρικής. Με το απλό αυτό σκεπτικό απαντάται και το υποβολιμιαίο ερώτημα που θέτουν οι συστημικές δυνάμεις: ποιος έφερε ή ποιος υποκίνησε τους απεργούς πείνας. Η απάντηση είναι μονολεκτική: τα προβλήματά τους.
Όσοι αριστεροί φαντάζονται, πίσω από την αυτονόητη, αυτόβουλη και αυτόνομη κίνηση των μεταναστών, πολιτικά σχέδια των αλληλέγγυων στον αγώνα τους σκέφτονται λανθασμένα και, κυρίως, πολύ υποτιμητικά για τους μετανάστες. Οι μετανάστες αποτελούν κομμάτι του αντιμνημονιακού αγώνα, γιατί όπως γράφτηκε εμπνευσμένα «Οι μετανάστες είναι η εργατική τάξη με άλλο δέρμα, άλλες συνήθειες και άλλη γλώσσα». Η παγκοσμιοποίηση των αγορών και του κεφαλαίου παγκοσμιοποιεί την εξαθλίωση εκατομμυρίων ανθρώπων μέσα στις χώρες του Τρίτου Κόσμου και οδηγεί ένα μέρος τους στην καρδιά της αναπτυγμένης Δύσης, για ν’ αποτελέσουν την πιο υποβαθμισμένη προσφορά εργασίας, τον αόρατο εφεδρικό στρατό, ο οποίος μερικά χρόνια πριν ήταν απαραίτητος αλλά σήμερα πρέπει να εμποδιστεί - με τα τείχη, τη Frontex, τα στρατόπεδα και τα σαπιοκάραβα που βυθίζονται - να εμφανιστεί δημόσια και να ζητήσει τα δικαιώματά του. Σε εποχή κρίσης και αυξανόμενης ανεργίας, ο έλεγχος των ροών εργασίας κινείται στην ίδια κατεύθυνση με τον “δημοσιονομικό έλεγχο”: περνάει σε φάση “σκλήρυνσης”.
Θύματα και στις δύο περιπτώσεις οι εργαζόμενοι, οι φορείς μιας εργασίας που γίνεται τόσο πιο επισφαλής και τόσο πιο εκμεταλλεύσιμη όσο περισσότερο γίνεται επίσης διαιρέσιμη, πολιτικά κατακερματισμένη, αδύναμη να αντιδράσει σε πολιτικό επίπεδο. Το “μεταναστευτικό” δεν είναι κάποιο μερικό ζήτημα, στη λεγόμενη ανθρωπιστική ατζέντα. Αντίθετα: η δίωξη του μετανάστη προαπαιτεί μετασχηματισμούς στο κράτος δικαίου που είναι βέβαιο ότι συντείνουν στην σταθερή του διολίσθηση προς τον αυταρχισμό και το «κράτος έκτακτης ανάγκης». Η σημερινή μοίρα των μεταναστών προετοιμάζει το νομικό έδαφος για το άμεσο μέλλον των “γηγενών”.
Τις τελευταίες μέρες εκδηλώνονται διάφορες αντιθέσεις προς την απεργία πείνας. Οι πιο «χαλαρές» έχουν να κάνουν με μια περίεργη δυστοκία να συζητηθεί το θέμα επειδή τρέχουν άλλες «σοβαρές» δουλειές, μαζί με διάφορες επιφυλάξεις για το ένα ή το άλλο που έγινε. Σε μια βολική ταύτιση λαθών, που πράγματι μπορεί να έγιναν, με λαθεμένες θέσεις αυτών που ασκούν κριτική: ότι το άσυλο π.χ. είναι μόνο για την ακαδημαϊκή κοινότητα. Άλλοι έχουν προχωρήσει παραπέρα. Έφεραν σε αντιπαράθεση «τα καθήκοντα της περιόδου», που αυτοί μόνο ως πολιτικά υποκείμενα μπορούν να καθορίζουν και όχι τα πλήρως καταπιεσμένα κοινωνικά στρώματα, με την απεργία πείνας: το κίνημα δεν πληρώνω σε αντιπαράθεση με την απεργία πείνας μεταναστών εργατών!!! Πρόκειται για τοποθετήσεις που δεν αντέχουν ούτε στη στοιχειώδη κριτική.
Το κόμμα μας
Ο Συνασπισμός είναι ένα μαζικό, με την έννοια της κοινωνικής σύνθεσης των μελών του, πολυτασικό, με την έννοια των ιδεολογικών ρευμάτων που συνυπάρχουν στο εσωτερικό του (πανόραμα των αντιλήψεων της ελληνικής αριστεράς), κοινοβουλευτικό, άρα ευεπίφορο στις πιέσεις του πολιτικού συστήματος, κόμμα της αριστεράς. Ο σημερινός Συνασπισμός επίσης είναι ένα κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, στον βαθμό που τόσο η ταυτότητά του, όσο και η βασική του πολιτική κατεύθυνση διαμορφώθηκε κυρίαρχα (μέσα από πολλές και οριακές εσωκομματικές συγκρούσεις) την περίοδο ριζοσπαστικοποίησης μεγάλων τμημάτων της ευρωπαϊκής αριστεράς στο τέλος του εικοστού αιώνα και στις αρχές του νέου αιώνα. Η πραγματικότητα του Συνασπισμού εξηγεί αφενός την κοινωνική και κινηματική του διαθεσιμότητα, προειδοποιεί ταυτόχρονα για τις αντιφάσεις του, ιδιαίτερα κατά την όξυνση της αντιπαράθεσης και στην καμπή των πολιτικοκοινωνικών συσχετισμών.
Τα γεγονότα της πρώτης εβδομάδας της απεργίας πείνας έδειξαν ξεκάθαρα ότι από
τη μεριά των κυρίαρχων θα δίνεται αναβαθμισμένη απάντηση ενάντια σε κάθε
κοινωνική διεκδίκηση. Δουλειά της αριστεράς μέσα σε αυτό το πλαίσιο δεν μπορεί να είναι άλλη από την σταθερή και αταλάντευτη στήριξη των αγώνων, ανάδειξη των
πραγματικών ζητημάτων και της ανάγκης συνολικής αντιπαράθεσης με την πιο σκληρά ταξική κυβέρνηση της μεταπολίτευσης. Τα γεγονότα της συγκεκριμένης εβδομάδας πρέπει να αποτελέσουν ένα καλό μάθημα για το πώς θα μπορέσουμε να οργανώσουμε καλύτερα τις δυνάμεις μας και να μην αφήνουμε να διαφαίνονται πισωγυρίσματα κάτω από το βάρος της επίθεσης που θα δεχόμαστε.
Το σχόλιο του Γρ. Τύπου, με την κριτική στους μετανάστες, με την επιλογή στην πράξη μιας θέσης ενδιάμεσης δύναμης μεταξύ μεταναστών και «πολιτείας» έδωσε την εντύπωση μιας στροφής στην πολιτική με Π κεφαλαίο που δε θέλει να της χαλάει τα σχέδια πολιτική με π μικρό, ιδιαίτερα όταν αυτή είναι οριακή. Είναι, από αυτήν την άποψη, ένα ακόμα περιστατικό (στο πρόσφατο παρελθόν υπήρξαν και άλλα ανάλογα, σε διαφορετικές περιστάσεις) που ιχνογραφεί την έξαρση των αντιφάσεών μας. Δεν ανατρέπουν την κατεύθυνση, που είναι η υπεράσπιση (και δια της συμμετοχής) των κοινωνικών αγώνων, αφήνουν όμως «σκιές» και δημιουργούν προβλήματα σε όσους με ενσώματο τρόπο συμμετέχουν στον συγκεκριμένο αγώνα.
Νάσος Ηλιόπουλος, Τάσος Κορωνάκης, Κώστας Μαρματάκης, Χριστόφορος Παπαδόπουλος, Ηλίας Χρονόπουλος
* εφημερ. "Η ΑΥΓΗ" Ημερ. δημοσίευσης: 13/02/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου