Απόψεις
15/08/2016
Γράφει ο Γρηγόρης Τραγγανίδας
Σε νησιά – στρατόπεδα συγκέντρωσης «προτείνει» να μεταφέρονται οι πρόσφυγες η πρόεδρος του φασιστικού, ρατσιστικού κόμματος, «Εναλλακτική για τη Γερμανία», Φράουκε Πέτρι.
Οπως αναμεταδίδει η DW, η Πέτρι, μιλώντας στην εφημερίδα Bild προτείνει να μεταφέρονται σε νησιά εκτός Ευρώπης πρόσφυγες, των οποίων έχει απορριφθεί η αίτηση ασύλου, αλλά και εκείνοι που εισέρχονται «παράτυπα» στην Ευρώπη. Στα νησιά αυτά, που θα τελούν υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, οι άνδρες θα διαχωρίζονται από τις γυναίκες και τις οικογένειες με παιδιά, κάτι που είναι «ασφαλέστερο» και πιο «οικονομικό», σύμφωνα με την ίδια. Παράλληλα, προτείνει να ιδρυθεί μία «Υπηρεσία Επαναπροώθησης» η οποία θα προωθεί τους πρόσφυγες σε αυτά τα νησιά, απομακρύνοντάς τους από τη γερμανική επικράτεια.
Πρότυπο της Πέτρι αποτελεί η Αυστραλία, που εκτοπίζει τους πρόσφυγες στη νήσο Ναουρού στον Ειρηνικό Ωκεανό, καθώς και στην Παπούα-Νέα Γουϊνέα. Την υποστήριξή του σε μία «λύση» τύπου Αυστραλίας έχει εκφράσει και ο υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας Σεμπάστιαν Κουρτς.
Η Πέτρι δεν πρωτοτυπεί. Οχι μόνο επειδή η Αυτραλία ήδη κάνει πράξη την «πρότασή» της, αλλά και διότι η ίδια η «πρόταση» δεν είναι καινούργια και ίσως αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στο πρόσφατο παρελθόν ως ακόμη μία τεκμηρίωση για το πώς τα αντιπροσφυγικά, φασιστικά και ρατσιστικά «γαυγίσματα» έχουν διαφορετικές αφορμές, αλλά ίδιους πάντα βαθύτερους στόχους.
Το 2001, η τότε υφυπουργός Εσωτερικών της Βρετανίας, Μπάρμπαρα Ρος, δήλωνε ότι «η μετανάστευση είναι συνολικά καλή για την οικονομία» και, ταυτόχρονα, η Χέλγκε Ανταμ Μέλερ, τότε εκπρόσωπος του Συντηρητικού Κόμματος Δανίας σαν να «συμπλήρωνε»: «Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να βάλουμε τους εγκληματίες αυτούς, κυρίως από τη Ρωσία, από την πρώην ΕΣΣΔ και από τις πρώην χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, σε ένα μέρος όπου δε θα μπορούν να βλάψουν την κοινωνία, ενώ θα περιμένουν να εξεταστούν με επείγουσες διαδικασίες οι αιτήσεις τους για άσυλο, οι οποίες είναι πρακτικά απαράδεκτες, επειδή είναι αβάσιμες».
Παρά τα φαινόμενα, οι παραπάνω τοποθετήσεις δεν είναι καθόλου διαφορετικές. Ακόμη και όταν ο Μέλερ προτείνει, όσοι ζητούν άσυλο και διαπράττουν αδικήματα, να εκτοπίζονται στο νησί Μίντελφορντ, ανοιχτά της Κοπεγχάγης, δεν λέει τίποτε διαφορετικό από την πρόταση της σοσιαλδημοκράτισσας υπουργού Εσωτερικών της Δανίας Κάρεν Γέσπερσεν το καλοκαίρι του 2000, να απομονώνονται οι πρόσφυγες που διαπράττουν αδικήματα σε ένα έρημο νησί. Και οι δύο κινούνται στο πλαίσιο «καλός πρόσφυγας ίσον φθηνή και χωρίς δικαιώματα εργατική δύναμη», γι’ αυτό και ήταν πολύ προσεκτικοί στις διατυπώσεις τους, όταν μιλούσαν για «διάπραξη αδικημάτων». Διότι αυτή η φράση «βλέπει» πολύ μακρύτερα από τα μαχαιρώματα στα γκέτο. «Βλέπει» στη «συγχώνευση» των κοινωνικών αγώνων στην ποινική νομοθεσία, κάτι που δεν αφορά μόνο τους πρόσφυγες, αλλά την εργατική τάξη εν γένει.
Ολα αυτά, χρόνια πριν ξεσπάσει η σημερινή προσφυγική τραγωδία.
Από αυτή την άποψη, η «σκέψη» των δύο Δανών πολιτικών «αντιπάλων» συναντιέται με τις διαπιστώσεις της Ρος, ότι «τα μέλη του πληθυσμού της Βρετανίας που γεννήθηκαν στο εξωτερικό συνεισφέρουν 10% περισσότερο εθνικό εισόδημα απ’ ό,τι αποσπούν». Γι’ αυτό και η τότε βρετανική κυβέρνηση «έχει ήδη απαντήσει στις πιεστικές εκκλήσεις των εργοδοτών που αντιμετωπίζουν έλλειψη εργατικών χειρών», επανεξετάζοντας και απλουστεύοντας «τη διαδικασία έκδοσης άδειας εργασίας» και αυξάνοντας «το ποσοστό των νέων που γίνονται δεκτοί στο πλαίσιο του Προγράμματος Νέων Εποχικών Εργαζομένων».
Για το μετανάστη εργάτη, αυτή η «απλούστευση» σημαίνει πως όχι μόνο θα προσαρμοστεί στις ανάγκες των εργοδοτών, αλλά και στις απαιτήσεις τους για υπάκουους εργαζόμενους. Οσοι δεν πληρούν αυτές τις προϋποθέσεις, θα απελαύνονται, θα εκτοπίζονται, ή, στην καλύτερη περίπτωση, δε θα περνούν καν τα σύνορα. Γι’ αυτό και η Ρος πρόσθετε ότι «η αναγκαιότητα ελέγχου της μετανάστευσης, καθώς και μέτρων, με στόχο να καταπολεμηθεί η λαθρομετανάστευση, είναι αναμφίβολη, αλλά η συμβολή των μεταναστών στη χώρα είναι φανερή και πιστεύω ότι η δυνατότητα να βελτιωθεί είναι όλο και πιο φανερή».
Μετά από όλα αυτά, είναι φανερό ότι το νησάκι Ελις απέναντι από τη Ν. Υόρκη, που «υποδεχόταν» τους μετανάστες στις ΗΠΑ των αρχών του αιώνα, είναι απλό «πταίσμα», μπροστά στα ανατριχιαστικά «οράματα» των Ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών και των «αντιπάλων» τους, τύπου Μέλερ, τότε, ή Πέτρι σήμερα. Ετσι κι αλλιώς, τα ίδια αφεντικά υπηρετούν: Την αστική τάξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου